06 november 2013
24 augustus 2010
01 augustus 2010
16 december 2009
10 december 2009
08 december 2009
06 december 2009
03 december 2009
02 december 2009
01 december 2009
22 november 2009
Snap!
These 3 snappy companies recently died:
Don't miss the heroic goodbye note from that last one!
18 november 2009
09 november 2009
The Future Of The Web: Where Will We Be In Five Years? #Trends #2010>
1. Micro-Payments For Quality Content
2. Wider Monitors For More Horizontal-Scrolling Content
3. Magazines In A More Interactive Format
4. More Collaborative And Real-Time Content
5. More Semantic Content And Apps That Exploit Them
6. Augmented Reality In Mobile Web Applications
7. Interesting Web Operating System Applications
7. [sic!] Better Adoption Of Web Standards
8. Better Web Security Against Phishing, Scams and Spam
9. Even More Social Apps
10. More High-Quality Online “TV” Programs
11. Web Apps Play A Bigger Role In Daily Life
12. Search Engine Optimization Will Be Less Important
13. Places to Watch TV Online For Free
13. Your OS Will Be Online
14. Customized User Interfaces
15. The Web Will Be The Center Of Information And Content Distribution
Full - rather eclectic - article here.
08 november 2009
05 november 2009
Symptoms of Death 2.0 (When Your Have Good Eyes)
I guess that about 20% of the 7,000+ initiatives that I've indexed between 2006 and 2008 (in my EVERYTHING 2.0 blog) have disappeared from our screens. A considerable number were just fun projects, without any business perspective. The better ones got acquired - I guess 70, or so. A few of the weaker-but-still-interesting-enough found partners to merge with. But most members of the 2.0 Death Pool just perished.
Many of them did it graciously, diligently informing their members, sometimes even giving them time to remove their data. But, still, quite a number just stopped their activities - in mid air, so to speak.
During the past 12 months I've sometimes captured the messages that I got (over email) or found (on a dead web page).
This collage draws the whole picture (especially when you have good eyes).
01 februari 2009
23 november 2008
Locatie, locatie, locatie!
Je zou communiceren gerust een van de belangrijkste lange termijn-trends van de afgelopen vijftig jaar kunnen noemen. Sociaal bellen kwam pas op in de jaren zestig, toen de telefoon van de muur in de gang naar het tafeltje in de huiskamer verhuisde. Onze bevattelijkheid voor méér babbelfaciliteiten kwam in de jaren tachtig heftig aan het licht met rages die werden aangejaagd door wat we tóén ‘nieuwe media’ media noemden: forums op bulletin boards (BBS’en), chat-faciliteiten op Videotext en partylines via premium telefoonlijnen (“Bellen met z’n tienen tegelijk!”), die toen nog allemaal een 06-prefix hadden, en daarom “06-lijnen” werden genoemd.
In Nederland pleegden we in 1993 gemiddeld nog maar een kleine 20 miljoen telefoontjes per dag, bijna uitsluitend over het vaste net van de PTT (Koninklijke PTT Nederland zou pas het jaar daarop KPN gaan heten).
Inmiddels hebben we meer mobiele telefoontjes dan Nederlanders. Ze bellen en sms’en zich elke dag suf (we verstuurden met z’n alleen al tijdens de paar uur rond de laatste jaarwisseling ruim 23 miljoen sms’jes!).
Dankzij en via internet zijn we bovendien ook massaal gaan emailen, voicemailen, chatten, instant messengen, skypen en twitteren. En via de commentaar-functionaliteiten van blogs en via de betere community-platforms worden we ook al in staat gesteld om één op één of groepsgewijs allerlei berichten uit te wisselen.
Onze dorst naar communicatie blijkt vooralsnog onlesbaar. Voice, voice mail en sms zijn de killer apps van de mobiele telefoon. IM, email, chat, Twitter, blog-comments en VoiP behoren tot de intensiefst gebruikte features van het Web (en het zijn ook de functionaliteiten die het op het mobiele web steeds beter doen).
“Wat doe je?”
We worden allemaal als vanzelf steeds handiger in het managen van al die communicatie-modaliteiten. Relaties wier nummer niet herkend wordt door ons mobieltje, laten we eerst even ‘in de voice mail vallen’. Bellers die we wél herkennen, maar waarin we even geen zin hebben, trouwens ook. Email sturen we uit en beantwoorden we op het moment dat het òns het beste uitkomt. Hebben we een messenger aanstaan, dan melden (of simuleren!) we een status die op dàt moment het beste strookt met onze zin of tegenzin om instant te communiceren.
Die status-meldingen (zoals: Online, of Bezet of Zo terug, of Afwezig, of Aan de telefoon, of Met lunchpauze, of zelfs: Afwezig) hebben al gezorgd voor een kleine, maar nauwelijks opgemerkte, revolutie in haast alle segmenten van digitale communicatie. Ze voegen daaraan namelijk een nieuwe, constant aanwezige laag toe. Deze extra laag wordt steeds algemener gelabeld met de term presence (ook wel eens met het eigenlijk juistere awareness): je kunt je er immers steeds van vergewissen wat je vrienden, collega’s en zakenrelaties op elk gegeven moment van de dag doen of voorwenden te doen.
Twitter is er een ultieme exponent van. Maar je ziet presence-signalen nu ook consequent toegepast worden in de communicatie-tools die van het web naar de mobiele telefoon worden getransfereerd. Zie bijvoorbeeld Fring en Nimbuzz.
Presence helpt je, kortom, om veel beter in te schatten via welk medium en welk kanaal je relaties op elk gegeven moment van de dag benaderd wensen te worden. Daarbij wordt steeds duidelijker wordt dat je eigen contact-list in je messenger, en/of je eigen adresboek op je eigen telefoontje eigenlijk je enige èchte community representeren – eentje waarin jezelf in het middelpunt staat. Dit biedt je bovendien een sterke, al snel verslavende ‘sense of belonging’.
Messenging en presence hebben al geleid tot een nieuwe, supertransparante etiquette van openheid, vertrouwen, en uitsluitend op reciproke permissie gebaseerde communicatie. Zelfs als je niet actief met iemand communiceert, kun je je toch een idee vormen van wat hij of zij op enig moment uitvoert.
“Waar ben je?”
Veel van de genoemde nieuwe communicatiefaciliteiten zijn zich meer en meer aan het loszingen van de gefixeerde desktop PC. We rijden en reizen er tegenwoordig immers steeds meer mee rond. Always on, anytime, anywhere - met onze vederlichte laptopjes, onze kekke Blackberry’s en onze razendsmarte telefoontjes. Die beweeglijkheid maakt dat de vraag “Waar ben je?” inmiddels in online conversaties de vaste openingsvraag “Wat doe je?” aan het verdringen is.
En dát verschijnsel opent nu weer een nieuwe markt voor location based service providers: technologie-aanbieders die je in staat stellen om voortdurend te peilen – en relevant te maken – waar jij en je hardware uithangen, en om die informatie automatisch te delen met weer andere dienstenaanbieders (die je bijvoorbeeld snel kunnen laten zien welke vijf of tien cafés op dat moment op loopafstand van je huidige locatie gevestigd zijn).
Interessanter nog, is dat de early adopters van deze nieuwe services die locatieve informatie ook weer graag blijken te delen met hun vrienden en kennissen. Naast “presence”, voegen daarmee in de toekomst ook “locatie”, en in het kielzog daarvan eveneens “proximity” en “availability” nieuwe, in principe immer aanwezige extra informatielagen toe aan je reguliere communicatie.
De prognose is dat er binnen vier jaar wereldwijd 600 miljoen (1) of 800 (2) tot zelfs 950 (3) miljoen mensen lid zullen zijn van mobile social networks. Het via je mobiele devices continu actief kunnen participeren in je community zal ongetwijfeld de brug vormen die nodig is om de digitale virtualiteit van de huidige networks te verbinden met het in het echte leven ontmoeten van en communiceren met je “community friends”.
We zullen dus de komende 50 jaar wel niet minder gaan communiceren.
(1) www.juniperresearch.com/index.php
(2) www.emarketer.com/Article.aspx?id=1006514
(3) www.pyr.com
Dit stukje verscheen ook in Second Sight, november 2008.
In Nederland pleegden we in 1993 gemiddeld nog maar een kleine 20 miljoen telefoontjes per dag, bijna uitsluitend over het vaste net van de PTT (Koninklijke PTT Nederland zou pas het jaar daarop KPN gaan heten).
Inmiddels hebben we meer mobiele telefoontjes dan Nederlanders. Ze bellen en sms’en zich elke dag suf (we verstuurden met z’n alleen al tijdens de paar uur rond de laatste jaarwisseling ruim 23 miljoen sms’jes!).
Dankzij en via internet zijn we bovendien ook massaal gaan emailen, voicemailen, chatten, instant messengen, skypen en twitteren. En via de commentaar-functionaliteiten van blogs en via de betere community-platforms worden we ook al in staat gesteld om één op één of groepsgewijs allerlei berichten uit te wisselen.
Onze dorst naar communicatie blijkt vooralsnog onlesbaar. Voice, voice mail en sms zijn de killer apps van de mobiele telefoon. IM, email, chat, Twitter, blog-comments en VoiP behoren tot de intensiefst gebruikte features van het Web (en het zijn ook de functionaliteiten die het op het mobiele web steeds beter doen).
“Wat doe je?”
We worden allemaal als vanzelf steeds handiger in het managen van al die communicatie-modaliteiten. Relaties wier nummer niet herkend wordt door ons mobieltje, laten we eerst even ‘in de voice mail vallen’. Bellers die we wél herkennen, maar waarin we even geen zin hebben, trouwens ook. Email sturen we uit en beantwoorden we op het moment dat het òns het beste uitkomt. Hebben we een messenger aanstaan, dan melden (of simuleren!) we een status die op dàt moment het beste strookt met onze zin of tegenzin om instant te communiceren.
Die status-meldingen (zoals: Online, of Bezet of Zo terug, of Afwezig, of Aan de telefoon, of Met lunchpauze, of zelfs: Afwezig) hebben al gezorgd voor een kleine, maar nauwelijks opgemerkte, revolutie in haast alle segmenten van digitale communicatie. Ze voegen daaraan namelijk een nieuwe, constant aanwezige laag toe. Deze extra laag wordt steeds algemener gelabeld met de term presence (ook wel eens met het eigenlijk juistere awareness): je kunt je er immers steeds van vergewissen wat je vrienden, collega’s en zakenrelaties op elk gegeven moment van de dag doen of voorwenden te doen.
Twitter is er een ultieme exponent van. Maar je ziet presence-signalen nu ook consequent toegepast worden in de communicatie-tools die van het web naar de mobiele telefoon worden getransfereerd. Zie bijvoorbeeld Fring en Nimbuzz.
Presence helpt je, kortom, om veel beter in te schatten via welk medium en welk kanaal je relaties op elk gegeven moment van de dag benaderd wensen te worden. Daarbij wordt steeds duidelijker wordt dat je eigen contact-list in je messenger, en/of je eigen adresboek op je eigen telefoontje eigenlijk je enige èchte community representeren – eentje waarin jezelf in het middelpunt staat. Dit biedt je bovendien een sterke, al snel verslavende ‘sense of belonging’.
Messenging en presence hebben al geleid tot een nieuwe, supertransparante etiquette van openheid, vertrouwen, en uitsluitend op reciproke permissie gebaseerde communicatie. Zelfs als je niet actief met iemand communiceert, kun je je toch een idee vormen van wat hij of zij op enig moment uitvoert.
“Waar ben je?”
Veel van de genoemde nieuwe communicatiefaciliteiten zijn zich meer en meer aan het loszingen van de gefixeerde desktop PC. We rijden en reizen er tegenwoordig immers steeds meer mee rond. Always on, anytime, anywhere - met onze vederlichte laptopjes, onze kekke Blackberry’s en onze razendsmarte telefoontjes. Die beweeglijkheid maakt dat de vraag “Waar ben je?” inmiddels in online conversaties de vaste openingsvraag “Wat doe je?” aan het verdringen is.
En dát verschijnsel opent nu weer een nieuwe markt voor location based service providers: technologie-aanbieders die je in staat stellen om voortdurend te peilen – en relevant te maken – waar jij en je hardware uithangen, en om die informatie automatisch te delen met weer andere dienstenaanbieders (die je bijvoorbeeld snel kunnen laten zien welke vijf of tien cafés op dat moment op loopafstand van je huidige locatie gevestigd zijn).
Interessanter nog, is dat de early adopters van deze nieuwe services die locatieve informatie ook weer graag blijken te delen met hun vrienden en kennissen. Naast “presence”, voegen daarmee in de toekomst ook “locatie”, en in het kielzog daarvan eveneens “proximity” en “availability” nieuwe, in principe immer aanwezige extra informatielagen toe aan je reguliere communicatie.
De prognose is dat er binnen vier jaar wereldwijd 600 miljoen (1) of 800 (2) tot zelfs 950 (3) miljoen mensen lid zullen zijn van mobile social networks. Het via je mobiele devices continu actief kunnen participeren in je community zal ongetwijfeld de brug vormen die nodig is om de digitale virtualiteit van de huidige networks te verbinden met het in het echte leven ontmoeten van en communiceren met je “community friends”.
We zullen dus de komende 50 jaar wel niet minder gaan communiceren.
(1) www.juniperresearch.com/index.php
(2) www.emarketer.com/Article.aspx?id=1006514
(3) www.pyr.com
Dit stukje verscheen ook in Second Sight, november 2008.
13 oktober 2008
KPN van gisteren
Alle wakkere Nederlandse internet- en marketing-journalisten en -bloggers volgen en analyseren natuurlijk dagelijks deze fascinerende curves.
En deze mogen d'r ook zijn.
En deze mogen d'r ook zijn.
10 augustus 2008
Web 3.0 en People 1.5
Toen Louis Rossetto in 1993 wat investeerders polste met de vraag of ze hem wilden steunen bij het opzetten van Wired, een magazine over het toen totaal nieuwe thema technology lifestyle, vroegen ze of-ie gek was geworden. Vandaag is technologie verreweg de belangrijkste motor voor steeds substantiëlere, en zich steeds sneller voltrekkende veranderingen in het gedrag van steeds omvangrijker groepen mensen.
Trendwatchers hebben het er maar druk mee. Ze watchen en ze clusteren en ze labelen, en ze analyseren en rapporteren wat ze maar kunnen. Maar zelfs de attentste onderzoekers realiseren zich, almaar amechtiger, dat ze niet alles meer kunnen bijhouden. Wat is er aan de hand? Wie ‘dragen’ dan de nieuwste van de nieuwste trends, als die zich aan de waarneming van de alertste watchers beginnen te onttrekken? En wat gebeurt er ondertussen met de volgers en de achterblijvers in de onderste lagen van de adoptiepiramide?
Kevin Kelly zag het in 1998 al helemaal aankomen: “Of all the endeavors we humans are now engaged in, perhaps the grandest of them all is the steady weaving together of our lives, minds, and artifacts into a global scale network […]. As this grand net spreads, an animated swarm is reticulating the surface of the planet. We are clothing the globe with a network society.”
Iedereen die een tijdje op het web zit, wordt – vaker onbewust dan bewust – een min of meer vaardig lid van die vernetwerkte samenleving. We omarmen met z’n allen steeds makkelijker nieuwe services, en waar die services tekortschieten, zijn we steeds beter in staat er relevante eisen aan te stellen, die vervolgens ook steeds sneller door dienstenaanbieders worden vervuld.
Sociale promiscuïteit. In 2004 konden tech industry- en trend-watchers zich wereldwijd meteen vinden in de term Web 2.0, eindelijk één label voor alle internettechnologie die voornoemde vernetwerkte maatschappij sinds de totstandkoming van het w.w.w. is gaan faciliteren. Het ging, met andere woorden, om de benoeming van een reeks samenhangende fenomenen, die allemaal al een voorgeschiedenis hadden.
In 2004 waren de aantallen gebruikers van de onderscheiden services al redelijk indrukwekkend. In elk westers land had de marktleider in het segment ‘internet communities’ toen bijvoorbeeld ongeveer evenveel leden als de hoofdstad van dat land inwoners had. Het aantal aanbieders van 2.0-diensten lag in dat jaar wereldwijd, volgens m’n eigen tellingen, ergens rond de 1.000.
Vandaag hebben communities per land ledenaantallen die tussen de 50 en 70 procent van de totale bevolking omvatten. Onder jongeren ligt de dekking al belangrijk hoger. Een gespecialiseerd netwerk voor professionals als LinkedIn haalt in Nederland (de LinkedIn-markt met de hoogste penetratie!) in sommige branches al een dekking van ruim 60 procent en zal daar binnen 1 jaar vanaf nu zelfs het niveau van volledige saturatie bereiken. Wereldwijd ligt het aantal aanbieders van 2.0-diensten nu waarschijnlijk rond de 50.000.
Nieuwsgierige en trendgevoelige gebruikers zijn nu lid van verscheidene communities tegelijk. De allernieuwsgierigsten volgen het ontstaan van nieuwe diensten bovendien semi-live vanaf het moment dat ze (via alfa- of beta-releases) geannonceerd worden.
‘Volgen’ is hier trouwens veel te zwak uitgedrukt. Ze participeren – gevraagd en ongevraagd – liefst ook meteen in het (her)definiëren van functionaliteiten. En via hun eigen ‘media’ (blogs, Twitter) beslissen ze meteen mee over het potentiële succes van die nieuwe services door ze onmiddellijk ‘ter attentie van' hun followers op elk detail te fileren en te recenseren.
Op de ochtend van de zondag dat ik dit artikeltje uitschreef, zag ik een twitteraar de volgende acht ‘tweets’ plaatsen:
- Neem vandaag de Canon 10D mee (6MP, lekkah weinig ;-), voor het eerst want de rest is volledig met N95 vastgelegd.
- Weerbericht Bretagne: Veel wind en bewolkt. Een goede dag om naar de Tour te gaan kijken. Ga proberen bij een 3e categorie col te komen.
- Zit wat te denken over de ultieme fototool. Is nu veel gedoe (uploaden Flickr, mailen voor Fotolog, tekstjes, geotagging, s3 backup).
- Tweetdeck is toch nog wel wat erg beta. Resizet op willekeurige momenten naar willekeurige formaten. Mist tweets.
- Je zou eigenlijk een lokale applicatie moeten hebben die dat allemaal regelt. Foto's inslikken en verspreiden, lokaal de meta-info bewaren.
- Ik upload eerst alles naar Flickr, mail daarna een selectie naar mijn log. Dat worden dus 2 versies: 1 met geotag, 1 met tekstje. Jammer.
- Als ik nou lokaal kan teksten en geotaggen, en kan aanklikken wat er gefotologd, gemoby'd, geflickrd moet worden, zou dat veel schelen.
- En uiteindelijk backup ik alles naar S3 voor ik het lokaal verwijder. Dan heb ik dus 3 versies: 1 kaal, 1 geotag, 1 met tekstje.
Een normaal mensen begrijpt er geen snars van, maar geloof van mij dat hier in aanleg een serieus probleem wordt geattaqueerd van een belangrijke groep Web 2.0-gebruikers. Het gaat in dit concrete geval om de zieleroerselen van Michiel Berger, een Nederlandse internet-pionier die in staat is om z’n hierboven omschreven frustratie binnen een paar etmalen eigenhandig om te zetten in een werkende service. Als hij daartoe besluit, zal hij daarbij zijn 658 followers op Twitter betrekken. Nog vóór-ie de nieuwe service kan launchen, zijn er een paar duizend followers van die followers op geattendeerd. Op de dag van de lancering zullen er meteen al enkele honderden, misschien wel over de duizend, mensen gebruik van maken.
De adoptiepiramide heeft kortom een nieuw topje gekregen: zeg maar dat van de open source developers en hun collaborative followers. En omdat mensen zich bedienen van verscheidene oplossingen tegelijk, is er een nieuwe behoefte ontstaan aan het (her)bundelen of (re)aggregeren van de dingen die zich in enigerlei samenhang, in die verschillende omgevingen, op verscheidene technische platformen tegelijk voltrekken.
Tim Berners Lee, in 1990 de ‘uitvinder’ van het internet, formuleerde het onlangs zo: "It's not the documents, it is the things they are about which are important." Het gaat, zegt hij bondig, om “The way I am connected, not the way my Web pages are connected.”
Symbiose. Het gaat, zeg ik, dus niet om Web 2.0, maar om People 2.0. In een steeds inniger symbiose van enerzijds een tot verandering en zelfs tot hyperinnovatie geneigde avant-garde en anderzijds een nieuwe technologische realiteit waarin diezelfde groep kan bijdragen aan rapid en instant prototyping, kun je – als je er het talent en de ijver voor hebt – momenteel real time getuige zijn van en bijdragen aan lawines van over elkaar heen buitelende innovaties.
In termen van de evolutiebiologie geformuleerd, kunnen we nu live waarnemen hoe technologieën muteren en in welke mate tegelijkertijd het gedrag van de gebruikers mee-evolueert. En we beleven daarbij de natte droom van elke darwinist – we zien niet alleen zo nu en dan de fittest overleven, maar ook allerhande mislukte probeersels opkomen en weer tenondergaan.
Die avant-garde van developers en hun followers neemt daarbij steeds meer afstand van (ik vermijd expres de zinswending ‘neemt een voorsprong op’) ‘gewone’ consumenten. Zoals mijn negentigjarige vader moeilijk de lol in kan zien van Hyves, snapt de gemiddelde Hyver geen hout van een gemiddelde Twitter-conversatie over een of andere coole, nieuwe applicatie.
Is er dan sprake van een dreigende nieuwe digital divide within the digital divide? Nee, de nieuwste generatie technologieën zal consumenten zó faciliteren dat ze zich helemaal niet om die technologie hoeven te bekommeren, dat ze zich er helemaal niet van bewust hoeven te zijn.
We noemen die generatie nu Web 3.0 of beter: semantic web. Nog vóór die termen breed ingang hebben gevonden, hebben Tim Berners Lee en Kevin Kelly er trouwens nog betere labels voor bedacht: ‘Social Graph’ of ‘Giant Global Graph’.
Ik nomineer beide genoemde heren met dezen voor de zekerheid alvast graag voor de Trendwatcher of the Decade Award. Die hadden ze in het vorige decennium trouwens ook al verdiend.
Dit artikel verscheen eerder in Second Sight, juli 2008.
16 december 2007
Enterprise 2.0
Tijdens de vorige grote innovatie-golf op het internet werden zelfs de meest succesvolle B2C-cases door analisten pas ècht interessant gevonden als hun business-model of technologie – liefst beide – een belofte inhielden voor variante toepassingen in B2B-omgevingen.
Nu we alweer een jaar of drie ervaring hebben met “the next web”, valt op dat van alle 2.0-modellen en technologieën nog maar heel weinig wordt doorgezet naar enterprise-omgevingen. Het punt is, dat we met al die mooie nieuwe dingen extern maar moeilijk succesvol aan de slag kunnen als we ze niet eerst, of op z’n minst: óók, hebben geïnternaliseerd.
Okee, ’n corporate blog hèbben we nu zowat allemaal wel. En in veel bedrijven worden vroegere investeringen, soms van tonnen en miljoenen, in knowledge management-systemen nu in één keer afgeschreven ten faveure van ’n uitgave van een paar honderd euro in een bedrijfs-wiki. Sommige stoere media laten hun lezertjes content genereren, en héél enkele stoere brands betrekken hun trouwste klanten bij co-creation of co-improvement van producten en diensten – al is ’t maar voor de duur van de volgende tv-campagne.
Maar wáár zie je binnen bedrijven, of tussen bedrijven, al praktische toepassingen van collective intelligence – bijvoorbeeld ten behoeve van ’t wieden van informatie-rijstebrijen?
Wáár wordt RSS al ingezet voor customized information dashboards, opdat onze mensen zich niet meer wild hoeven te zoeken naar diezelfde informatie? Wáár is sharing al een onlosmakelijk onderdeel van de bedrijfscultuur? Wáár is email al ingeruild voor messenger? Wáár wordt ingezien dat een bedrijf samen met z’n leveranciers en afnemers een belangengemeenschap, en dus ’n community, is? Wáár wordt het assessment van nieuwe medewerkers door HRM al onderwerp gemaakt van een breedgedragen rondje ranking en rating? Wáár wordt alles wat we dezer dagen leren van de dynamiek en de technologie van multiplayer games al vertaald in een nieuwe architectuur voor onze bedrijfsprocessen? Wáár geven we het personeel al onbeperkt toegang tot onze business intelligence-systemen?
Dit stukje verscheen eerder in AdfoResult.
Nu we alweer een jaar of drie ervaring hebben met “the next web”, valt op dat van alle 2.0-modellen en technologieën nog maar heel weinig wordt doorgezet naar enterprise-omgevingen. Het punt is, dat we met al die mooie nieuwe dingen extern maar moeilijk succesvol aan de slag kunnen als we ze niet eerst, of op z’n minst: óók, hebben geïnternaliseerd.
Okee, ’n corporate blog hèbben we nu zowat allemaal wel. En in veel bedrijven worden vroegere investeringen, soms van tonnen en miljoenen, in knowledge management-systemen nu in één keer afgeschreven ten faveure van ’n uitgave van een paar honderd euro in een bedrijfs-wiki. Sommige stoere media laten hun lezertjes content genereren, en héél enkele stoere brands betrekken hun trouwste klanten bij co-creation of co-improvement van producten en diensten – al is ’t maar voor de duur van de volgende tv-campagne.
Maar wáár zie je binnen bedrijven, of tussen bedrijven, al praktische toepassingen van collective intelligence – bijvoorbeeld ten behoeve van ’t wieden van informatie-rijstebrijen?
Wáár wordt RSS al ingezet voor customized information dashboards, opdat onze mensen zich niet meer wild hoeven te zoeken naar diezelfde informatie? Wáár is sharing al een onlosmakelijk onderdeel van de bedrijfscultuur? Wáár is email al ingeruild voor messenger? Wáár wordt ingezien dat een bedrijf samen met z’n leveranciers en afnemers een belangengemeenschap, en dus ’n community, is? Wáár wordt het assessment van nieuwe medewerkers door HRM al onderwerp gemaakt van een breedgedragen rondje ranking en rating? Wáár wordt alles wat we dezer dagen leren van de dynamiek en de technologie van multiplayer games al vertaald in een nieuwe architectuur voor onze bedrijfsprocessen? Wáár geven we het personeel al onbeperkt toegang tot onze business intelligence-systemen?
Dit stukje verscheen eerder in AdfoResult.
27 november 2007
3 must reads voor Entrepreneurs 2.0
Malcolm Gladwell, The Tipping Point. How Little Things Can Make a Big Difference. Uitg. Little, Brown and Company. New York, 2002.
Iedereen die actief is in de wondere wereld van Web 2.0 en WoM (word of mouth marketing) bedient zich vandaag de dag van de door Gladwell uitgekookte mix van sociologisch begrippen-apparaat en marketing-jargon.
Dat begint al met de titel. Het tipping point is het moment dat zó veel mensen tegelijkertijd een goed woordje doen voor je product, dat lineaire groei overgaat in exponentiële groei. Een super connector is iemand die lid is van verscheidene netwerken tegelijk, en het niet moe wordt z’n kennissen aan elkaar voor te stellen. Een maven is iemand die teveel weet van heel weinig, en het niet moe wordt om z’n omgeving van die kennis kond te doen. Gladwell’s cases laten zich lezen als even zovele rooie oortjes-novelles.
Chris Anderson, The Long Tail. Why the Future of Business is Selling Less of More. Uitg. Hyperion. New York, 2006.
Iedereen die actief is in de wondere wereld van Web 2.0 en e-commerce heeft zich laten grijpen door Anderson’s long tail-model. In beginsel is dat niet veel anders dan een handige visualisatie van het aloude 80/20-paradigma (d.i. “80% van je omzet wordt altijd gegenereerd door 20% van je klanten”), maar de auteur heeft het fascinerend doorvertaald naar allerhande vormen van internet-nering, en maakt bovendien aannemelijk dat in enkele sectoren de nieuwe commerciële realiteit wel eens dicht in de buurt van de 50/50 (d.i.bijvoorbeeld: “met miljoenen CD-albums waarvan je maar luttele exemplaren verkoopt, scoor je een even hoge totale omzet als met de paar honderd bestsellers in je assortiment”) kan komen te liggen.
Eckart Wintzen, Eckart’s Notes. Uitg. Eckart Wintzen i.s.m. Lemniscaat. [Austerlitz], 2007.
In Nederland zijn we niet gewend om entrepreneurs op een voetstuk te plaatsen. In kleine kring heeft Eckart Wintzen niettemin zelfs hier te lande een heldenstatus verworven. Met dit boek heeft hij een monumentje opgericht voor “De Cel”, het communistisch-ogende en door de buitenwacht slecht begrepen groeimodel dat van zijn BSO een ongekend ‘kapitalistisch’ succes maakte. Wars als-ie is van conventies en pretenties, is Wintzen erin geslaagd om het eerste managementboek ter wereld te produceren waarin het plezier van èlke pagina spat. En daarmee heeft hij vooral ook een monumentje voor zichzelf neergezet.
Deze Top3 verscheen eerder in FEM.
Iedereen die actief is in de wondere wereld van Web 2.0 en WoM (word of mouth marketing) bedient zich vandaag de dag van de door Gladwell uitgekookte mix van sociologisch begrippen-apparaat en marketing-jargon.
Dat begint al met de titel. Het tipping point is het moment dat zó veel mensen tegelijkertijd een goed woordje doen voor je product, dat lineaire groei overgaat in exponentiële groei. Een super connector is iemand die lid is van verscheidene netwerken tegelijk, en het niet moe wordt z’n kennissen aan elkaar voor te stellen. Een maven is iemand die teveel weet van heel weinig, en het niet moe wordt om z’n omgeving van die kennis kond te doen. Gladwell’s cases laten zich lezen als even zovele rooie oortjes-novelles.
Chris Anderson, The Long Tail. Why the Future of Business is Selling Less of More. Uitg. Hyperion. New York, 2006.
Iedereen die actief is in de wondere wereld van Web 2.0 en e-commerce heeft zich laten grijpen door Anderson’s long tail-model. In beginsel is dat niet veel anders dan een handige visualisatie van het aloude 80/20-paradigma (d.i. “80% van je omzet wordt altijd gegenereerd door 20% van je klanten”), maar de auteur heeft het fascinerend doorvertaald naar allerhande vormen van internet-nering, en maakt bovendien aannemelijk dat in enkele sectoren de nieuwe commerciële realiteit wel eens dicht in de buurt van de 50/50 (d.i.bijvoorbeeld: “met miljoenen CD-albums waarvan je maar luttele exemplaren verkoopt, scoor je een even hoge totale omzet als met de paar honderd bestsellers in je assortiment”) kan komen te liggen.
Eckart Wintzen, Eckart’s Notes. Uitg. Eckart Wintzen i.s.m. Lemniscaat. [Austerlitz], 2007.
In Nederland zijn we niet gewend om entrepreneurs op een voetstuk te plaatsen. In kleine kring heeft Eckart Wintzen niettemin zelfs hier te lande een heldenstatus verworven. Met dit boek heeft hij een monumentje opgericht voor “De Cel”, het communistisch-ogende en door de buitenwacht slecht begrepen groeimodel dat van zijn BSO een ongekend ‘kapitalistisch’ succes maakte. Wars als-ie is van conventies en pretenties, is Wintzen erin geslaagd om het eerste managementboek ter wereld te produceren waarin het plezier van èlke pagina spat. En daarmee heeft hij vooral ook een monumentje voor zichzelf neergezet.
Deze Top3 verscheen eerder in FEM.
Abonneren op:
Posts (Atom)
